Kunst is het vertalen van je gevoel. Wanneer je publiek bij een kunstwerk blijft hangen, betekent het dat je wat losmaakt. Dan is je missie geslaagd.
Kunst is als een zee zonder einde of begin. Toch begint iedere kunstenaar met een eerste druppel. Toen ik zag dat een jeugdvriend uit Afghanistan prachtige paarden tekende, inspireerde mij dat al vrij jong (6!) om het tekenen serieus te nemen.
In mijn jeugd in Kabul tekende ik als eerste veel dieren na. Later wilde ik beroemde mensen van Afghanistan portretteren. Maar ook oude koningen van Afghanistan. In de grote stad hingen die metershoog aan de gebouwen.
Mijn voldoening haalde ik uit mijn droom al jong echt goede tekeningen te maken’
Veel leeftijdsgenoten waren blij met speelgoed of sport. Mijn voldoening haalde ik uit mijn droom om op jonge leeftijd een goede tekening te maken. Steeds meer perfectioneerde ik mijn techniek.
Realistische en figuratieve tekenkunst op de Kunstacademie G-Maimanagi in Kabul
Toen had je in Afghanistan de mogelijkheid om je middelbare school te combineren met de Kunstacademie. Daarom ging ik naar G-Maimanagi waar ik vooral figuratief en realistisch leerde tekenen.
Op de Kunstacademie leerde ik zo in mijn puberteit: tekenen, het aanbrengen van licht en kleur met aquarellen of olieverf. Grote inspiratoren in de schilderkunst waren Breshna en Kohszad. De schoonheid van hun werk vond ik in hun kleurgebruik. Het is echt heel knap om met een paar streepjes en kleurgebruik iemand te raken.
Toen ik dat voltooide, ontdekte ik kaligrafie.
De puberteit vormde mij als kunstenaar. Iedereen heeft natuurlijk een eigen werkwijze en daarin onderscheid je je. Maar ik zag in dat kunst een manier is om jouw verhaal te vertellen. Mensen de wereld te laten zien zoals jij die ziet. Jouw gevoel overbrengen in jouw kunst. Vertellen wat jij denkt. En als je herkenning oproept of hiermee nieuwsgierigheid wekt, dan vind ik je een succesvolle kunstenaar.
Mijn kennismaking met het Nederlandse impressionisme
In 2001 vertrok ik naar Nederland vanwege de onveilige situatie in Afghanistan. In Holland maakte ik kennis met het leven hier. Het fascineerde mij hoe kunst werd beleefd. Al gauw kwam ik in contact met een kunstenaarsclub in Dordrecht. Ter verbreding van mij als kunstenaar volgde ik een studie aan de Willem de Kooning Academie. De geschiedenis van de Europese kunst veranderde mijn werk enorm.
Aanvankelijk was ik groot gebracht met realisme en figuratieve kunst. Oftewel de grote portretten van Afghaanse dichters of koningen, dan wel afbeeldingen van dieren en ander leven. Breshna en Kohszad waren mijn grote invloed. Mijn tweede grote liefde werd vervolgens het Nederlandse impressionisme. Met name het werk van Van Gogh fascineerde mij enorm.
‘Kunst is de wereld laten zien zoals jij die ziet’
Van Gogh was heel eigenwijs en mensen vonden zijn werk niet mooi. Je kon er niet je brood mee verdienen. Je kon niet verwachten dat mensen je werk leuk vonden. Laat staan dat het je roem en faam gaf. Men was nog niet klaar voor het impressionisme. Nu kijkt niemand er meer van op.
Maar wat vond ik nou echt zo bijzonder aan Van Gogh? Je voelde in zijn werk wat hij voelde. Neem nou zijn zelfportret, wat ik persoonlijk zijn beste werk vind. Iedere krachtige streek op het doek raakt je. Niet alleen de vormen die hij gebruikte, maar ook het kleurgebruik en de manier waarop Van Gogh zijn pencelen op het doek streek. Een kenner ziet dat zijn kleuren niet gemakkelijk zijn samen te stellen of in harmonie te brengen.
In mijn kennismaking met Europese kunstenaars vond ik dat heel erg bijzonder. Dat geldt voor Van Gogh, maar ook voor Monet.
In Nederland heeft het impressionisme een grote invloed op mij. Deze kunstvorm heeft de kracht om op een prachtige manier alles te vertellen. In mijn werk wil ik met een paar ongewone streken duidelijk maken wat het gevoel is.
Als kunstenaar besteed ik dan ook veel aandacht aan menselijke gezichten. Met name de expressie in de ogen vertelt een verhaal van spanning, vrolijkheid of verdriet. Als het maar gevoel is.